Memberi itu tiada noktah

Pagi-pagi, ketika membuka pintu, saya terpandang seorang wanita ditemani seorang lelaki berketurunan Cina sedang duduk menunggu di ruang tamu pejabat.

Saya segera menyapa mereka," Selamat pagi tuan dan puan. Bagaimana saya boleh membantu kalian?"

Wanita itu bersuara. Lelaki yang menemaninya itu hanya diam membatu. Barangkali beliau adalah suaminya.

"Saya ingin menyerahkan sumbangan duit syiling untuk tabung kanser kelolaan organisasi tuan," kata beliau sambil menghulurkan sekarung duit syiling.

Saya menyambutnya sambil mengucapkan terima kasih.

Terang beliau, "Duit ini milik anak perempuan kami. Beliau memang suka menyimpan duit syiling di dalam tabung," suaminya mengangguk-angguk bersetuju.

"Wah, anak puan sungguh mulia hatinya! Boleh saya tahu namanya?"

Wanita itu tersenyum,

"Namanya Lee Ling Pei. Umurnya 8 tahun. Beliau adalah satu-satunya anak kami,"

"Oh, begitu. Kenapa beliau tidak datang sekali bersama puan?"

Soalan itu membuatkan mereka terdiam.

Kemudian, Puan Lee kembali bersuara. Dengan tenang beliau menerangkan,

"Ling Pei menghidap Leukemia. Beliau melawan kanser dengan penuh ketabahan selama beberapa tahun. Namun, takdir tuhan itu pasti.

Beliau meninggal dunia di hospital baru-baru ini. Hari ini, genap sebulan beliau meninggalkan kami. Apa pun, saya amat berbangga dengannya. She is a good fighter!"

Saya terpana. Sebak. Menahan air mata.

"Maafkan saya,"

"Tidak mengapa tuan. Kami mahu menyumbang duit syiling hasil tabungan beliau ini sebagai tanda kenangan kami kepada beliau. Namun, lebih daripada itu, kami tahu inilah hasrat sebenar hatinya. Semoga beliau terus dapat membantu orang lain yang melawan kanser walaupun beliau sudah tiada di dunia ini," beliau menjelaskan mengakhiri perbualan pada pagi itu. Tuan Lee mengangguk bersetuju.

Setiap kali terkenang peristiwa ini yang berlaku pada tahun-tahun saya berkhidmat membantu pesakit kanser, saya tersenyum mengingati betapa besarnya jiwa mereka yang saya pernah temui sepanjang tempoh masa itu.

Pagi itu, keluarga si anak kecil bernama Ling Pei mengajar saya betapa, tugas memberi itu tiada noktah.